(Prze)trwanie

Czasem bywa tak, że życie płynie jednostajnie, w jednym rytmie, niemalże zawsze takim samym tempem. Nawet drobne burze nie zmieniają tego utrwalonego porządku. Jest tak, jakby już nigdy nic nie miało się odmienić. Jakby skrajności zdarzały się tylko w poezji. Dlaczego niektórym zdarza się taka słodko-błoga nuda? Nie wiadomo. Tak po prostu jest.
W moim mikroświecie od pewnego czasu dzieje się bardzo dużo. Bardzo intensywnie. Zbyt intensywnie. Dzieją się zarówno rzeczy cudowne, o których nawet nie śmiałam marzyć, jak i tak gorzkie i okrutne, że czasem boję się oddychać. Bo podobno licho nie śpi i może mnie znowu wytropić.
Taka huśtawka z wolna zaczyna przerastać moje siły. Jest zbyt szybka, wznosi się zbyt wysoko i opada za nisko, a od lęku o to, co może się stać za chwilę i czy aby na pewno nie spadnę, coraz częściej boli mnie każdy skrawek mojego ciała. Gdzieś w środku już od pewnego czasu próbuję odbić się od dna. Bezskutecznie.
Wczoraj naszła mnie bardzo niepokojąca myśl. Odkryłam, że nie mam marzeń. Tak po prostu. Że coraz częściej nie potrafię się ucieszyć. Absolutnie niczym. Żyję. Albo może raczej trwam. Bo życie oznacza odczuwanie, a w moim przypadku to nie jest już takie oczywiste i pewne.

Nieaktualne

- A jak teraz, po tym wszystkim, mieszka się Pani z rodzicami?
- To już nieaktualne.
- Ale mieszka Pani w X..?
- Nie, już nie. Nieaktualne.
- A co u Y.?
- Niestety nic. Nieaktualne.
- A zdaje się, że Pani myślała nad doktoratem?
- Kiedyś tak. Teraz to też jest już nieaktualne.
Po tysiącu bardzo dużych, bardzo ważnych zmian, zarówno cudownych, jak i skrajnie gorzkich, ocknęłam się w trakcie jednej przypadkowej rozmowy i spostrzegłam, że moje życie jest coraz bardziej nieaktualne.
Na aktualności z czasem tracę i ja.