Przebrania

W emocje można ubierać się zupełnie jak w starannie dobierane stroje - jedne nadają się do pokazywania wszystkim, inne - nie. Niektóre przykleja się skrupulatnie na twarz, wplata we włosy i tylko drobne gesty mogą zdradzić, że to wszystko nie tak. Gesty, które trudno uchwycić.
Są też takie emocje, które przytula się ciasno do skóry, aż wsączą się niepostrzeżenie w krwioobieg. Nie dla cudzych oczu, nie do balansowania mimochodem pomiędzy słowami.
Czasem milczenie potrafi powiedzieć o wiele więcej. Jeśli tylko umie się słuchać.
A na skraju każdej kolejnej myśli czeka znak zapytania. Zaplątany, przykurzony, bez szans na odpowiedź.

Przekłuty balon

Plany potrafią się rozpuszczać. Zupełnie jak przypadkowy okruch cukru, który mimochodem wpadł do gorącej kawy. I nikt nie zauważy, że nie ma po nim śladu.
A więcej naprawdę oznacza mniej. Czasami dużo znaczy dokładnie tyle samo, co nic. Pełnia przeplata się z próżnią. Uśmiech posypuje się łzami.
I kiedy dotyka się skraju ciszy, chciałoby się zachłysnąć każdą niepotrzebną myślą. By więcej nie wracała.
A na końcu drogi czeka tylko pokruszony, byle jak ułożony sen. Niecierpliwy jak dłoń ubrana w lęk.