Musiałabym

Gdyby ktoś mnie spytał, jak to jest, kiedy marzenia krzepną tuż przed tym, nim w ogóle uformują się w myśl, odpowiedziałabym, że nie wiem.
I gdyby chciał wiedzieć, którędy błądzą myśli, gdy nie chcą ułożyć się do snu, też nie umiałabym tego wyjaśnić.
A gdyby zadał mi pytanie, jaki to wszystko ma sens, odpowiedziałaby mu tylko cisza.
Musiałabym rozpisać wiele miesięcy w algorytmy niedopowiedzeń, ucieczek i łez, do których nigdy nikomu się nie przyznam.
Musiałabym strącić z nieba wszystkie gwiazdy, aż zrobiłoby się tak ciemno, że od gęstej nocy wygasłaby każda świadoma myśl.
Musiałabym rozpalić w kącie wszystkie znaki zapytania, aż spopieliłyby się w jedną wielką zagadkę.
Musiałabym przyznać, że naprawdę zapomniałam, jak to jest śnić.
Wtedy wiedziałby na pewno.

Wyznanie wiary

Wierzę, że wszystko ma swój sens. Czasem dostrzegam go dopiero po latach, czasem nie potrafię znaleźć go wcale. Może patrzę w niewłaściwym kierunku. Echa niektórych porażek wróciły dużo później, przekute w radość. Wierzę, że to, co ważne, nie dzieje się po nic.
Wierzę, że jeszcze się spotkamy. Naprawdę, metaforycznie, w snach, w nieokreślonym bliżej 'gdzieś'. Forma jest małoważna. Ja ciągle czuję tę kruchą obecność.
Wierzę, że to, co utracone, nie przepadło zupełnie bez sensu. Że potrafię wyciągnąć wnioski - zwłaszcza z tych wyjątkowo gorzkich, okrutnych lekcji.
Wierzę, że uda mi się uchronić przed całkowitym zgorzknieniem. Że nigdy nie zapomnę tak do końca, jak to jest się uśmiechać.
I wierzę, że któregoś dnia czas przytuli mnie do siebie z czułością i troską.